Genverbrander

Johan vertelde vorige week over een show over een helderziende die hij op tv had gezien. Ik vind dat soort dingen niet om aan te zien, maar Johan had de tenenkrommendheid juist fascinerend gevonden. Hoe zo'n medium dan zit te vissen naar de naam van de overledenen waar ze mee moeten praten. 'Is er iemand met een R in de naam in uw omgeving? Nee, of een T, ja ja een T he, en een O of een A' Enzovoort. Bij Skepsis staat een grappig artikeltje over deze techniek: cold reading. Maar goed, dat medium dat Johan had gezien bij RTL4 heet Robbert van den Broeke, die erg innemend schijnt te zijn, vanwege zijn fragiele integere verschijning. Johan vond het bedrog er van af druipen omdat al die dingen die Robbert 'aanvoelt' of 'door krijgt' dingen zijn die je zo op internet op kunt zoeken. Zo voelde hij een aantal weetjes uit de geschiedenis van Carre aan. Hij zou zogenaamd niets van de historie van Carre weten, maar lepelde wel een aantal feitjes op die dan door Irene Moors in een geschiedenisboek gechecked werden. En hee, ze klopten! Verder in het programma had hij ook een heel verhaal over het beroep wat iemand in een vorig leven uitgeoefend zou hebben: genverbrander. Nu blijkt dat dat dus inderdaad integraal van een genealogische website afkomstig is, inclusief typefout! Het is niet genverbrander, maar geneverbrander! Heel erg grappig. Hier het hele verhaal op de site van Skepsis.

Kerst

Kerst zit er weer op. Het was gezellig. We hebben het in Weert gevierd met mijn ouders en mijn broer en zijn familie. Het was redelijk relaxed, voor zover dat zo is in een kinderheksenketel die gemanaged moet worden. Die eenmaal in bed op eerste kerstdag, hebben we een aangenaam kerstdiner genuttigd. Ik had sushi gemaakt als voorafje. Een hoop werk toch altijd weer voor die kleine blokjes. Maar ze waren erg lekker. Ik heb ook een kerst-column voorgedragen, gedeeltelijk gebaseerd op mijn eerdere blog-entry: God is liefde? Ik vond het leuk om te doen, maar was wel erg nerveus bij het voorlezen. Dat was een beetje jammer, maar goed. Mijn vader hield nog een lieve speech om mijn moeder te huldigen als spil van de familie, wat ze ook erg verdiend.
Tweede kerstdag lunch gehad met de grote familie van mijn moeder bij Anna en Marc-Jan. Oma was er ook. Was fijn om haar te zien. Kuno was moe en misschien nog niet helemaal lekker, in ieder geval mocht ik hem nauwelijk loslaten. Maar hij had wel een contactmoment met oma. Misschien omdat ze allebei rustige eilanden in het geroes waren. Hij zat erg naar haar te kijken, en zij keek met anderhalf oog liefdevol terug. Toen hij even later had bedacht dat het wel leuk zou zijn om met een bordje lasagna te gaan sjouwen, had oma dat onmiddelijk door en probeerde alarm te slaan bij mij.
Verder is het altijd zo druk en roezig met de hele family, en dan nog 2 kindjes die aan me geplakt zaten, dat ik niet met veel mensen heb kunnen praten en dat voelt altijd wat frustrerend. We zijn vroeg weggegaan, Kuno was erg moe. Maar de hele terugweg (door file 2,5 uur) heeft hij geen oog dichtgedaan. Hij zat weer een beetje te brallen achterin en heeft zijn gehele Friese Vlag Breaker (het tussendoortje dat altijd tussendoor kan) over zijn t-shirt uitgeknepen en het vervolgens tevreden in zijn haar gesmeerd.

Veilige wereld

Robin is bij de naschoolse opvang weggelopen. Ze had er kerstlunch. Ik dacht juist dat het weer een leuk wenmoment zou zijn, een feestje tenslotte, en ik had gechecked of een aantal meisjes die ze kende er ook zouden zijn. Maar toen ik haar weg bracht had ik er zelf ook niet een heel goed gevoel over. Het was druk en chaotisch, ik zag niemand die ze kende. Robin bleef een beetje aan mijn been geplakt, en wou niet aan activiteiten zoals het 'servetten versieren' meedoen. Ze wou zwaaien naar mij bij de trap. Dat hebben we dus gedaan. Daarna ben ik weggefietst naar de stad om nog wat laatste kerst-boodschappen te doen. Volgens Robin heeft ze nog even daar boven aan de trap gestaan, en is ze me toen achterna gekomen. Misschien heeft ze ook nog moeite gehad met het openen van de zware deur naar buiten, in ieder geval was ik verdwenen toen ze buiten was. Toen heeft ze bedacht dat ze naar huis ging. Veel anders kon ze toen ook niet meer, want de deur gaat van buiten niet open, daar moet je voor bellen, en op de eerste verdieping kan je niet zien dat er een kindje buiten staat. Op straat is ze, inmiddels in paniek, aangesproken door 2 jongens, waar ze vandaan kwam en wat er aan de hand was. Ze zegt toen wel gezegd te hebben dat ze van de naschoolse opvang af kwam, maar dat hebben die jongens niet opgepikt. Die hebben met haar bij een huis aangebeld om in het telefoonboek te kunnen kijken. Robin had wel netjes haar naam en woonplaats vermeld. De mevrouw waarbij aangebeld werd, zwanger en moeder van een kindje van Robin's leeftijd, heeft haar toen overgenomen. In het telefoonboek werd Theo gevonden en gebeld. Die wonen daar ook nog vlakbij en waren thuis, dus die zijn haar gaan halen en hebben mij gebeld. Volgens Theo was ze een zielig hoopje mens, dat alleen maar kon roepen dat ze naar mamma wou.
Ze kon me ook helemaal niet meer loslaten toen ik haar zag. Arm bolletje, een eerste onbedoeld proefje van buiten haar veilige wereld stappen. Ze is sindsdien extra op mij gericht en ook een beetje recalcitrant. Ik heb het idee dat ik haar toch ook een beetje teleurgesteld heb. Hoe dan ook, ze is erg eenzaam geweest en de persoon die ze het meest had willen zien, haar mamma, is er op dat moment niet voor haar geweest. Het komt wel weer goed. Ik denk dat ze het niet zo snel nog eens zal doen. Alleen hoe ik haar nou weer op een goede manier naar die naschoolse krijg?! Nou ja, eerst maar eens vakantie.

Pech

Ik heb er tot nu toe niet over geschreven, omdat het moeilijk is om te schrijven wat me na aan het hart ligt. En wat pijn doet. R. ligt in het ziekenhuis. Al bijna drie weken. Na een aanvankelijk veelbelovende IVF-poging kreeg ze hele erge buikpijn en koorts na de terugplaatsing van de embryo's. Het bleek een ontsteking van haar eierstok te zijn, een verschijnsel dat niet vaak voor komt. Vervolgens sloeg de behandeling met antibiotica niet goed genoeg aan. Ook iets wat zeldzaam is. Eergisteren is ze geopereerd. Haar hele buik was verkleefd en ontstoken. Ze hebben een stuk van haar darmen weggehaald, haar blindedarm, het meeste van haar rechtereierstok, haar blaas is beschadigd. Nu is het afwachten of werkelijk alle onstekingshaarden verwijderd zijn. Daarna een herstelperiode van 3 a 4 maanden. Ik was gisteren bij haar en ze was zwak, mager en bleek, maar ze klonk wel goed. Toch op een of andere manier minder ziek dan de afgelopen weken. Dus nu moet het maar weer de goede kant uit gaan. Want zo is het wel genoeg geweest met de pech.

Boeken verkoop (3)

Heb mijn eerste boek verkocht! Niet het topstuk van 200 euro, maar 1 van 25 euro. Ook al een mooie prijs vind ik. Ik heb het idee dat ik ongeveer dat bedrag bij de Slegte zou krijgen voor een hele kist boeken. Ik heb het boek meteen opgestuurd. Nu dat geld nog loskrijgen van Amazon. Heb al wel een beetje rondgekeken of je makkelijk via internet een bankrekening in Duitsland kan openen, maar dat gaat volgens mij niet zomaar. Ik denk dat ik er zowiezo een keertje heen moet. Dus eerst nog wat boeken verkopen maar.

Rug

Net bij het ziekenhuis geweest om een foto van mijn rug te laten maken. Was vervelend, maar ging wel snel. Soms word je toch een beetje als object behandeld in een ziekenhuis. Ik schik me daarnaar, gedraag me dan ook als object, maar dat voelt niet fijn. Mijn rugpijn was vannacht behoorlijk. Het sijpelde zelfs door in mijn droom. Daar was ik ook iemand met rugpijn. Ik slaap de laatste tijd met een kussen onder 1 been, dat heeft de pijn in mijn onderrug wel verminderd, maar verplaatst naar mijn midden- en bovenrug. Nou ja, ik onderneem de stappen maar om te onderzoeken hoe het komt en of er iets aan gedaan kan worden. De foto's van vandaag waren o.a. om de ziekte van Bechterew uit te sluiten. Dat vind ik een goed plan, Bechterew uitsluiten.

Boeken verkoop (2)

Amazon Engeland is ook afgevallen, maar ik kan wel verkopen via Amazon.de, in Duitsland dus. Ik moet dan wel een Duitse bankrekening hebben om het geld ook echt te innen van Amazon, maar ik heb bedacht dat dat van later zorg is. Eerst maar eens kijken hoe de verkoop gaat. Ik heb nu zes boeken in de verkoop staan. De prijzen die normaal lijken voor de boeken vallen me enorm mee. Een van mijn boeken wordt zelfs voor een onwaarschijnlijk hoge prijs aangeboden. Het is een boek over Pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, wat me zo'n 5 jaar geleden ontzettend leuk leek om te doen. Het boek was ongeveer 30 euro ofzoiets. Nu is het nieuw niet meer te krijgen. En de goedkoopste tweedehands prijs is.... 200 euro! Ik kan het nog steeds niet goed geloven. Ik heb hem ook maar voor die prijs aangeboden. Zou wel geinig zijn. Maar tot dusver geen reacties van drommen wanhopige kopers.

Weert weekend

Weert weekend was gezellig. Er waren weinig mensen. Renate lag nog in het ziekenhuis (nu gelukkig niet meer!) en Ineke moest Hashem supporten, die weer vervelende onderzoeken had. Alleen Judith en Jonna waren mee. Jonna en Robin spelen leuk, maar kunnen ook goed ruzie maken. Het duo moest dus wel gemanaged worden, anders dan Robin en Sam die uren kunnen verdwijnen en alleen af en toe te voorschijn komen om iets lekkers of gezelligheid te halen. Kuno wandelde wat achter de dames aan, en viel bijna tussen hen in slaap toen we ze een dvd'tje lieten kijken. Hij loopt steeds beter en steviger. Verder begaf de verwarmingsketel het zondagochtend. De monteur had het 's middags pas gefixed, maar tot die tijd behielpen we ons prima met de haard, die voor de verandering eens niet vreselijk rookte. Het was prachtig wandelweer. Rijp aan de bomen, vlagen mist met stralen zon, oranje beukenbladeren met een dun laagje ijs eromheen. Flink wat reeen gezien.

God is liefde?

Vandaag voor het eerst geconfronteerd met het feit dat Robin naar een katholieke basisschool gaat. Robin gaat vanmiddag Jezus, Maria en Jozef kleien. En tussen de middag kwam ze thuis met: Jezus was toch een heel bijzonder kind, he? Omdat ie alle mensen gelukkig wou maken? Tja. Wat zeg je dan? Ik heb gezegd dat Jezus inderdaad een heel bijzondere man is geweest, maar dat het verhaal dat hij de zoon van God zou zijn, niet waar is, want dat God niet bestaat. Haar vraag was toen: Wat is God dan? Pffff, 4 jaar oud! Toen heb ik geprobeerd uit te leggen dat er allerlei dingen zijn die we niet weten, bijvoorbeeld wanneer het gaat regenen, en dat sommige mensen dan zeggen: God laat het regenen. Dat dat een manier is om iets uit te leggen wat je niet weet of begrijpt. Zoals hoe de wereld gemaakt is. En dat mensen zich blij en dankbaar voelen over de wereld en hun leven en dat ze dan ook zeggen 'Dat komt door God', maar dat wat ze bedoelen eigenlijk de liefde in henzelf is. God is liefde. Of misschien eigenlijk Liefde is god. Nou ja, Robin keek me even diep in de ogen en ik wachtte op een briljant diep gedeeld moment van filosofische waarheid, maar ze zei: Wanneer gaan we nu met de strijkkralen spelen? Dus toen zijn we dat maar gaan doen.

Sinterklaas

Gisteren Sinterklaas gevierd met T en W en de moeder van J. De enorme berg kado's was in 3 kwartier uitgepakt. R raasde als een storm door de pakjes, uitdelend en uitpakkend. K stiefelde erdoorheen met straalogen, knabbelend op een chocolade K, af en toe eens hiermee spelend, dan weer daarmee. Ook af en toe bracht hij ook braaf kadootjes rond, die ik hem toestopte. Ik had borstplaat gemaakt en bisschopswijn. De kinderen hadden vooraf gegeten en werden snel na het kadootjesfestijn in bed gestopt. R moet tenslotte weer naar school vandaag en Ktje was ook nogal op.
Al met al geslaagd en gezellig. Toch voel ik me er niet helemaal OK over. Ik ben zo bezig met het perfect plannen van zo'n festijn, dat ik er niet echt van kan genieten als het zover is. Ik ben voornamelijk bezig met of iedereen wel genoeg en leuke kado's krijgt, of het niet te snel of te langzaam gaat. Of R niet wat moet worden afgeremd in het uitpakken van K's kadootjes. Of K niet zijn net nieuwe pyamaatje onderspuugt met chocola. Ik word echt een controlfreak, alleen maar bezig met voorbereiden en managen ipv beleven. Niet OK. Komend Weert-weekend ga ik niet tot zo'n projectje maken, heb ik bedacht. Geen enorme hoeveelheden voedsel inslaan vantevoren. Niet tig backup-activeiten klaar hebben voor de kinderen. We zien wel, en we moeten het maar samen oplossen daar. Ook een beetje op anderen durven leunen. En een beetje loslaten.

Boeken verkoop (1)

Ik heb mijn boekenkasten uitgemest. Meer dan 3 kisten afgedankte boeken, verouderd, saai, krijgertjes of miskopen, of gewoon niet de moeite waard om te herlezen. Maar wat ermee te doen? Mijn eerste gedachte was: naar de Slegte, dan ben ik er in een keer vanaf. Maar ik weet dat je er daar niet veel voor krijgt. Toen dacht ik, waarom niet via marktplaats verkopen. Maar ik heb het idee dat boeken via marktplaats niet zo goed loopt. Als je naar de lijsten aangeboden boeken kijkt, kan je zien dat er nauwelijks zelfs maar naar de advertenties gekeken wordt. Daarna bij Ebay bekeken, maar dat is eigenlijk hetzelfde verhaal, alleen streekromans en verzamelaarsitems lijken het daar een beetje te doen. Het is ook niet zo aantrekkelijk uitgestald. Je kan alleen zoeken op trefwoorden en een hele grove indeling op categorie. Ik heb zelf ook niet de neiging om op die manier boeken te gaan kopen. Ik koop en browse wel veel via Amazon. En daar hebben ze dus ook een tweedehands boeken service. Bij elke boekbeschrijving staat een lijstje van tweedehands aanbiedingen van dat boek. Dan wordt het natuurlijk wel aantrekkelijk. Het boek dat je wil hebben, dat je van plan was nieuw te kopen, staat daar tweedehands aangeboden voor een veel lagere prijs! Een tijd geleden had ik die optie al verkend, maar toen moest je in de USA wonen om te mogen verkopen. Het lijkt erop of het nu ook in Europa kan, via Amazon.co.uk. Ik ga het onderzoeken...

Een 6

Ik heb mijn XML gehaald. Een zes. Ik kan het nog niet helemaal geloven. Ik vond het nogal lang duren tot ik de uitslag kreeg, dus ik heb de docent een mailtje gestuurd. Die stuurde een beetje een raar mailtje terug:

Beste Hanne,
Het kan soms wel vier weken duren. Helaas heb ik er als examinator geen zicht op.
Ik hoop dat het snel komt!

Vriendelijke groeten,
L.W.

PS. Ik heb wel even in mijn eigen administratie gekeken: je hebt een voldoende (6).

Hij heeft er dus geen zicht op, maar hij heeft wel gezien dat ik een voldoende heb. Nou ja, ik kan er toch geen andere conclusie uit trekken dan dat ik het gehaald heb. Een zes. Zo. Een zes.

Drugsoma

Wow! Bij M.D. op 't Kruis (laatste boerderij links voor 'de Wilgen') zat een XTC laboratorium! Een van de grootste in Nederland ooit ontdekt!

http://www.nu.nl/news/634201/13/Vier_arrestaties_bij_inval_xtc-laboratorium.html

Johan en ik waren samen bij de LVNL vanochtend en mijn moeder paste bij ons op. Johan hoorde op de radio over een XTC laboratorium in een boerderij in Nederweert en zie nog voor de grap: goh, ze zullen toch niet je moeder opgepakt hebben, dan moeten we iets regelen voor Robin en Kuno. Hij dacht toen ook al aan M.D., omdat die altijd problemen met de pacht opleverde. Even later kwamen er wat meer details over de boerderij: een bord dat de verkoop van zonnebloemen aankondigde in de tuin, en smurfen op het erf. Hmm, dat bord met die zonnebloemen komt wel bekend voor, maar ja, in die regio hebben ze dat wellicht allemaal. En Johan meende ook wel eens een smurf te hebben gezien daar. Toen volgde het adres in een persbericht: Gebleekte Dijk. Tja, nou, nu werd het wel heel dichtbij allemaal. Mijn moeder opgebeld, zij heeft toen Aart opgebeld, en inderdaad, de hele boel was daar afgezet. Mijn moeder is wel blij, want ze willen al jaren van M.D. af als pachter. Dit lijkt wel een valide reden om het pachtcontract op te zeggen. Ben benieuwd of mijn moeder nog ondervraagd gaat worden? Johan en ik zagen het al voor ons: 'Drugsoma duikt onder in Utrechtse rijtjeswoning.'

Face to face

Dirk was gisteren op bezoek. Was fijn om hem weer te zien. Hij zag er goed uit, hoop haar en kilo's kwijt. Hij kwam relaxed en tevreden over. Vol verhalen, plannen en processen. Ondanks het goede mail/sms contact wat we het afgelopen jaar hadden, gaat er toch iets boven face-to-face time. Op afstand gaan er toch allemaal veronderstellingen mee in de communicatie. Omdat je minder informatie hebt. In een paar uurtjes is dat dan allemaal weer opgehelderd. Nou goed, volgend jaar weer zo'n middagje.

Back in town

D is terug in Nederland. Voor eventjes. Vorige week belde hij op. Noemde me een engel. Was fijn om te horen. Blij dat ik een goede vriendin heb kunnen zijn tijdens zijn reis. Ben niet altijd zeker over mijn kwaliteiten in vriendschappen. Hij zei dat we tijdens zijn verblijf in New York ook al zo'n goed contact hadden. Tja, ik ben goed in contact op lange afstand. Dat is ook zo. Ik kan soms stroef zijn, of inflexibel in het dagelijks contact, waardoor het lijkt alsof ik afstandelijk ben of niet om iemand geef. Maar ik leef erg mee. Ik ben ook niet erg spontaan. Soms heb ik dus moeite met het stante pede vinden van de juiste toon, of mijn gedachten te kunnen ordenen om de goede reactie te vinden. Per brief of per mail kan ik dat wel. Kan ik er wat langer over nadenken. Merkte ook aan de telefoon dat ik stil viel toen Dirk vroeg hoe het met mij ging. Goed, zeg ik dan, en ben uitgepraat. Dat klinkt stug, denk ik, maar ik kan gewoon even niet zo snel formuleren hoe of wat. Als ik iemand wat langer zie, of via mail wat langer de tijd heb na te denken heb ik sneller het juiste intimiteitsniveau te pakken. Het liefst ook geen 'op-bezoek' bezoekjes, dan zit ik vast in de gastvrouw rol, die voor thee en koekjes moet zorgen en die moet entertainen. Als iemand wat langer er is en mee draait, komen de gesprekken vanzelf. Daarom vind ik weekendjes Weert ook altijd zo heerlijk. Maar goed, ik moet een kindje in bed stoppen. Later meer over D, die morgen langs komt.

Er zijn grenzen

Gisteren op het werk hele commotie. Naast ons kantoorgebouw op Schiphol staat een hotel. De mensen aan de overkant van de gang kijken daar direct op uit. Ze zagen dus hoe een meneer uit een raam op de derde verdieping klom, ging hangen aan de vensterbank en omlaag sprong. Dat is echt heel hoog. Je zou verwachten dat hij dood zou vallen. Maar nee. Hij krabbelde overeind en holde weg. Even later werd hij in de kraag gepakt door politie in burger en een collega van de Luchtverkeersleiding van onze afdeling, die toevallig op de parkeerplaats stond.
Het was een illegaal. Wat een wanhoop. Om van zo hoog te springen om maar niet terug te hoeven naar het land waar je vandaan komt.
En ook, hoe houden we die mensen in godsnaam tegen als ze bereid zijn zover te gaan? Net zoals die bestormingen laatst van de Spaanse grens. Je houdt ze tegen (maar een paar glippen erdoor), en dan? Dan proberen ze het nog een keer. En dan houden we ze tegen (en een paar glippen erdoor), en dan?
We hadden het er laatst nog over met Rob en Elsbeth. Rob vond dat we de grenzen maar gewoon open moesten zetten. Hij dacht dat er uiteindelijk toch niet zoveel mensen zouden komen. Dat denk ik niet. Ik denk wel dat er veel mensen zullen komen. Maar misschien moeten we toch de grenzen maar open zetten, tegenhouden lukt op de lange termijn toch niet.

De prijs van vrijheid

Dirk vroeg of er iemand nog een mooi motto had. De zijne is op het ogenblik: "Stay innocent as a child and sharp as a serpent".

Ik heb ook een mooie gevonden laatst:

"De prijs van vrijheid is verantwoordelijkheid."

Erg mooi, vind ik. Ik heb hem van Jolande Withuis van het stukje over bijstandsmoeders. Het was haar antwoord op 1 van de moeders die vond dat het moederschap een staatsloon zou moeten krijgen. Haar antwoord was dat er bij een loon ook sollicitatie en functioneringsgesprekken horen en dat dat toch niet is wat je wil bij kinderen krijgen. Je wil er zelf voor kiezen en dus ook zelf de (financiele) verantwoordelijkheid voor dragen.
Maar hij is voor meer toepasbaar. Ik vind verantwoordelijkdheid nemen een belangrijk thema in mijn leven. Vooral sinds de kinderen. Ik weet nog een paar jaar geleden, toen Robin nog een baby was, dat ik met Johan aan het wandelen was. Onderweg zagen wij een gewonde duif. Ik voelde me er rot over, Johan was het een paar passen later weer vergeten. Toen bedacht ik me, dat ik als kind nooit langs die duif was gelopen zonder actie te ondernemen. Gewonde duiven moeten gered worden! Dat was heel vanzelfsprekend voor me. Nu bedenk ik me ook wat voor gezeur het redden van een gewonde duif met zich mee brengt. Dat het tijd kost en dat niemand het ene zier kan schelen of die duif het overleeft of niet. Ik vond het jammer dat ik die vanzelfsprekendheid van vroeger was kwijt geraakt. En ik bedacht dat ik het belangrijk vond om aan mijn kinderen mee te geven, dat je wel moet stoppen voor die duif, ook al kost het tijd en gedoe. Dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor de wereld om je heen, te beginnen bij gewonde duiven. Een paar jaar later heb ik dat heel specifiek ook in praktijk gebracht door een uit het nest gevallen koolmees mee naar huis te nemen en later met Robin naar de vogelopvang te brengen.
Door verantwoordelijkheid te nemen houden we onze maatschappij in stand, maken we de wereld tot een plek waar iedereen in vrijheid kan leven.

Als ik het zo nalees, wordt het een beetje een CDA-verhaaltje.. Enfin, dat moet dan maar.

Hehe..

Zo, dit is de eerste dag in lange tijd dat ik een beetje tijd over heb. Dat ik rustig kan bedenken; Wat zal ik nu gaan doen? In plaats van gewoon maar de hele dag hard achter van alles aanrennen.
Robin is op school. Haar eerste week heeft ze goed doorstaan, lijkt het. Ze wordt wel moe van school, maar niet supermoe, en niet gestresst. De meester zei gisteren dat ze het vraagt als ze iets niet weet, en dat ze goed mee doet. Dus dan komt ze er wel. De volgende stap is, denk ik, dat ze de andere kindjes in de klas wat beter leert kennen en zich daarbij wat meer thuis voelt. Dat lijkt me prettig voor haar.
Het is voor ouders trouwens ook wel wennen, dat schoolproces. Ten eerste de tijden. Ik ben erg bang om te laat te zijn, dus ik sta daar telkens veel te vroeg op dat schoolplein. Ten tweede het sociale ouder-gedoe. Ik ken het al wel een beetje van de creche, maar dat valt in het niet bij de school. Alsof we nu pas echt in Oog in Al komen wonen. Gelukkig ken ik wel al een aantal ouders van kindjes in Robin's klas uit andere contexten, dus dat is ook voor de mamma wel prettig.
Kuno is op de creche. Was weer boos bij het afscheid, maar dat schijnt altijd maar kort te duren. Hij wordt een wat steviger mannetje. Loopt beter, en bijt van zich af als iemand wat van hem af pakt. Hij kan ook heel goed 'boos kijken'. Dat doen we ook wel als grapje aan tafel. Kuno, kan je boos kijken? Hij vindt het wel moeilijk om die gelaatsuitdrukking te vinden, maar hij doet het uiteindelijk wel, en daar moeten we dan allemaal heel hard om lachen.
Goed, ga nog maar wat boodschapjes doen op dit betrekkelijke tralala-dagje.

Gouden tip

Men vraagt mij wel eens om beleggingstipjes. Dat komt, denk ik, omdat ik destijds in de internethype, een slagje geslagen heb met Amazon aandelen. Ik heb toen voor een flink bedrag aandelen Amazon gekocht, en die vervolgens weer verkocht voor het tienvoudige. Aardig rendementje, niet? Ik vond die Amazon aandelen toen leuk, omdat ik er al boeken kocht, terwijl weinig mensen in Nederland Amazon al kenden. Onder het motto 'Put your money where your mouth(heart) is', heb ik er toen aandelen van gekocht. En op tijd weer verkocht omdat ik zenuwachtig werd toen het om zoveel geld ging. Met een mooi resultaat, maar ik zou het nu niet meer zo doen, denk ik. Het is toch een beetje een gok. We hebben daarna nog eens 5000 gulden belegd in Egghead, 1 van de eerste veilingsites. Grote sof. Is uiteindelijk voor nop overgenomen door Ebay. En 5000 gulden in Baan, toen we dachten dat die aandelen echt niet lager konden. Hmm, een half jaar later waren ze failliet. Maar ja, dat zijn de minder leuke verhalen om te vertellen op feesten en partijen, dus blijft het beeld misschien hangen dat ik een enorme beursguru ben. Sinds Baan ben ik helemaal af van het beleggen in individuele aandelen. Ik heb eigenlijk 2 financiele helden. Adriaan Hiele, die columns schrijft in het NRC en Ben Jacobsen, die een heel leuk boekje heeft geschreven over beleggen (Bewust beleggen, is al een tijdje uitverkocht volgens mij). De lessen van Adriaan Hiele komen min of meer hier op neer: Een hypotheek is niet zaligmakend, een huis huren kan ook heel goed. Wees zuinig op je bronnen van inkomsten, in het bijzonder je baan. Spreid je risico. Beleg in een weloverdacht mandje van aandelen, of beleg elke maand een vast bedrag in een fonds, waarbij je de koersstijging/daling middelt.
De lessen van Ben Jacobsen spitsen zich voornamelijk toe op beleggen. Ook hij is voor spreiding. Verder is hij voor het beleggen in index-fondsen. Geen fonds heeft op de lange termijn de index verslagen, uiteindelijk presteren ze allemaal iets slechter dan de index. Waarom dan niet gewoon de index volgen? Bovendien hebben index-fondsen geen aktief aan-en verkoop beleid, waardoor de fondskosten minimaal zijn.
Nou, dat is dus eigenlijk al mijn beurswijsheid. Bij deze vastgelegd.

Hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera...

Zo, Robin is 4 jaar. Drie dagen feest achter de rug. Donderdag afscheid op de creche. Vrijdag familie en vrienden. Vandaag, zaterdag, kinderpartijtje. Johan en ik zijn gesloopt! Robin natuurlijk ook. Jarig zijn is me wat. Al die aandacht en kadootjes. En de hele tijd het idee hebben dat je alles mag omdat je jarig bent. Robin wordt daar al bij voorbaat een beetje anti van. Maar we hebben het redelijk doorstaan. Robin bleef over het algemeen gezellig en er waren geen grote conflicten.

Ik denk wel elk jaar: dit doe ik volgend jaar niet weer. Vooral over het volwassenenfeestje. En over het kinderfeestje denk ik: dit hadden we nog best een jaartje uit kunnen stellen. Afijn. Volgend jaar weer. Gelukkig duurt het nog even voordat het met Kuno hoeft...

Puntjes

Huhg, grm, poehoe, zo, het zit er op. Tentamen XML en Webservices achter de rug. Het was pittig. Het was ook wel een tijd geleden dat ik zo'n officieel examen deed. Kwam ook nog te laat binnen, kon mijn tafeltje niet zo snel vinden, allemaal een beetje warrig. Ik had ook niet zo'n goede examen-tactiek. Eerst bedacht ik dat het goed was alles eerst in klad te doen, om het dan bij het net overschrijven nog een keer extra te controleren. Maar halverwege merkte ik dat ik voor het extra controleren geen tijd had, dus alles als een razende overgepend, zodat het wellicht juist voor extra fouten gezorgd heeft. Aan het eind van de 3 uur was ik behoorlijk gaar met de lastigste opgaven bezig. Nogal wazig verhaal opgehangen over een conceptuele vraag over webservices. Alleen aan dat antwoord al zou een examinator moeten kunnen zien, 'die heeft niet het recht om voor dit examen te slagen'. Nou ja, de eerste paar opgaven vond ik relatief eenvoudig, hoewel ik ook daar heb kunnen zitten blunderen. Maar als die goed gegaan zijn, heb ik met de rest misschien net genoeg puntjes voor een 5,5 bij elkaar gesprokkeld. Geen glansrijke overwinning. Niet zo 'under control' allemaal. Volgende keer beter.

Fysio

Net naar de fysiotherapeute geweest voor mijn rugpijn. Ze heeft me lelijk gekraakt en geknepen. Het pijnlijkst was wel dat ze hard aan het velletje van elke ruggewervel trok. Maar toen ik naar buiten kwam voelde ik me wel goed. Of zou dat gewoon de opluchting zijn dat het uurtje geknijp weer voorbij was?

Self-management

Heavy dagje vandaag. Dinsdag examen, dus ben nu de hele boel aan het reviewen. Johan houdt de kinderen braaf uit mijn buurt. Word voortdurend heen en weer geslingerd tussen wanhoop, zelfhaat, slechte-moeder-schuldgevoelens, discipline, verveling, begrip van en verwondering over de stof. Vermoeiende boel. Zit me ondertussen vol te vreten, want dat is de enige aanvaardbare nevenactiviteit, die me aan het studeren houd. Ga ik het halen? Is het allemaal de moeite waard!? Ik weet het niet. Ik wil op die vragen ook even geen antwoord geven. Ik moet gewoon door. Door tot dinsdagavond 10 uur...

Portal avondje

Eergisteren met Gert-Jan naar een Portal thema avond van Vijfhart geweest. Was hartstikke goed en motiverend. Het werd gegeven door Frank Reijenga, van Adore-it. Hij was om te beginnen wel een beetje te negatief over Portal, en deed dat ook om zijn Portal-tooltje aan te prijzen. Maar verder gaf hij wel een mooie set stelregels voor Portal ontwikkeling:
1. Zie Portal als Portal Management Systeem, niet als Content Management Systeem
2. Sla data niet in Portal op, maar daarbuiten
3. Alles is een portlet, dus geen items gebruiken
Verder gaf hij een voorbeeld van hoe je met Portal in combinatie met XMLDB heel mooi een portlet kon baseren op XML, waarbij je via een stylesheet als parameter de layout kon bepalen.
Erg leuk! Meestal zijn die gratis thema-avondjes wat algemener en oppervlakkiger, maar dit was echt waar voor ons gratis geld.

Bijstandsmoeders zijn lui en dom

Om een of andere mysterieuze reden is er ineens besloten de naschoolse opvang de verantwoordelijkheid van scholen te maken. Ik weet niet hoe het zo gekomen is, er zijn voors en tegens. De snelheid waarmee het besluit door de tweede kamer is gegaan verbaasde me in ieder geval. Maar ik ben al lang blij dat het nu iemands verantwoordelijkheid is. De volgende stap is natuurlijk hoe regelen we dat en hoe houden we het goedkoop. Toen is er geroepen dat bijstandsmoeders wellicht bij konden springen met behoud van uitkering. Vorige week in het NRC stonden 3 portretten van bijstandsmoeders die daar niet zo'n trek in hadden. Afgelopen donderdag verscheen daar weer een reactie op met bovenstaande provocerende titel van Jolande Withuis, o.a. columniste van Opzij. Zij verbaasde zich over de werkschuwe houding van de geinterviewde bijstandsmoeders. Die riepen dat ze als ze moesten werken, ze pas om half zeven thuis zouden zijn om dan nog te moeten koken. Jolande Withuis reageerde: Ja, net zoals wij allen dat doen, o.a. om jullie uitkering te verdienen. Zo waren een er nog meer argumenten waar ze korte metten mee maakte. Vooral haar conclusie dat vrouwen het blijkbaar nog steeds heel gewoon vinden zich afhankelijk op te stellen, is het niet van een man, dan wel van de staat, vond ik heel goed. Financiele onafhankelijkheid is een belangrijke verworvenheid, waar vrouwen te lichtzinning mee omgaan. Ikzelf heb dat zeer hoog in het vaandel staan. Het is de reden waarom ik de Oracle-business in gegaan ben. Ik wilde geen inhoudelijk-leuk-baantje-op-het-tweede-plan, waarvan het dan het makkelijkste was om dat maar opzij te schuiven als er kinderen kwamen ofzoiets. Niet alleen voor mezelf, maar ook als goed voorbeeld voor Robin en Kuno. Werk-ethiek is ook een belangrijk iets om aan je kinderen door te geven. Een mede-moeder op de creche vertelde mij eens dat zij en haar man thuis roepen: 'Bah, ik moet weer werken.', dat werk bij hen in het gezin een negatieve bijklank heeft. Dat lijkt me niet zo'n handig voorbeeld. Net zoals ik ook vind dat bijstandsmoeders niet zo'n goed voorbeeld aan hun kinderen geven, als zij niet alles op alles zetten om onafhankelijk proberen te zijn. Begrijp me goed, wie niet kan werken, moet een uitkering krijgen. Het alleen opvoeden van kinderen lijkt me een ontzettend zware taak. Ik vind zeker dat er rekening moet worden gehouden met deze omstandigheden, bij het stellen van eisen aan deze groep. Maar het klakkeloos financieel onderhouden van mensen, puur omdat ze kinderen hebben, is, denk ik, een luxe die we ons als maatschappij niet meer kunnen veroorloven en die individuen zich niet zouden moeten willen veroorloven.

Eerste woordjes

Het wordt tijd voor een lijstje van K's eerste woordjes:

- pappa en mamma (al een tijd natuurlijk)
- mauw voor een poes (ook al weer een aantal maanden)
- boeoe voor een koe (in het begin voor alles met vier benen, nu echt voor koeien)
- ggggg voor een varken
- toto voor auto
- lief gerimpeld neusje voor een konijntje
- smakgeluidjes als hij eten of drinken wil
- blubgeluidjes voor een vis
- Aaah! voor een paard (ben ik nog niet helemaal zeker van dat hij dat bedoeld)
- kakkakkak voor een kip
- kikuh voor een kikker (is nog niet helemaal 100% raak)

Tovermiddelen bestaan....niet

Ik heb al zo'n 2 maanden behoorlijke pijn in mijn rug als ik wakker word. Uitslapen is er niet meer bij en soms word ik al om 4 uur 's nachts wakker van de pijn. Heel frustrerend want je kan er niet zoveel aan doen. Als je van tillen of teveel computeren pijn in je rug krijgt, kan je nog beter leren tillen, of minder achter de pc zitten. Maar slapen? Hoe doe je dat goed of verkeerd? Uiteindelijk hadden Johan en ik bedacht dat een waterbed misschien wel erg zou helpen. Dus Johan is op verkenning gegaan in waterbeddenland. Op de een of andere manier hangt er een beetje een ranzig sfeertje om waterbedden. In de ene zaak stonk de verkoper nogal en hij plofte meteen naast Johan op het bed om hem toe te vertrouwen dat het ook heerlijk 'lepeltje-lepeltje' lag op dit bed. In de andere zaak stond een groot rond waterbed met luipaardprint en een rokende verkoopster ernaast. Allemaal niet zo aantrekkelijk dus, maar je moet er wat voor over hebben. Johan stond al op het punt er 1 aan te schaffen, maar ik wou eerst een nachtje proefslapen bij Renate en Caroline, die er al 5 jaar 1 hebben. Gisteravond was het zover. Zij zijn er erg enthousiast over en ik geloofde er helemaal in. Een heerlijke nacht zou het worden, en niet wakker worden van de pijn! Maar helaas. Het is een heerlijk bed om in te slapen, maar vanochtend was de oude vertrouwde pijn er gewoon weer. Geen tovermiddel. Toch maar naar de fysiotherapeut.

Groot!

Vanochtend samen met R voor het eerst op school geweest. Oh oh oh, wat spannend! R deed er eigenlijk heel cool over, tot 1 minuut voor we vertrokken. 'Ik ga vandaag toch maar niet naar school'. Toch wel natuurlijk, en ze vond het ook hartstikke leuk. Deed erg haar best, stak haar vinger op, beantwoordde vragen van de juf, heel stoer allemaal. Alleen bij het gymen werd de spanning even te veel. Vantevoren kondigde ze al aan niet te willen rennen. In de gymzaal aangekomen waren al een paar kindjes aan het hollen en R holde prompt enthousiast mee. Maar daar voelde ze zich toen ineens heel zelfbewust over, barstte in huilen uit: Ik wil helemaal niet hohohollen!! Even uitgehuild bij mij, ik heb haar verzekerd dat ze ook gewoon mocht kijken, maar daar was de gymles veel te leuk voor natuurlijk, dus we hebben lekker meegedaan, en even later was R met alle andere kindjes verdwenen in het klimrek en stond ik te kijken aan de kant.
Zucht. Ik zou ook wel weer naar de kleuterschool willen hoor. Lekker tekenen en dan aan de juf laten zien wat je getekend hebt. In de kring vinger opsteken en vertellen wat je allemaal in de vakantie gedaan hebt. Buiten regent het, maar binnen wordt er voorgelezen...

Er moet iets meer zijn....

Gisteren een uitnodiging gekregen van Jet om eens op bezoek te komen bij het Doperscafe. Avonden waarop over maatschappelijke thema's op het raakvlak tussen geloof en samenleving wordt gedebatteerd. Het wekte bij mij enige ergernissen op. Ik heb moeite met de geloofshouding van een deel van mijn generatiegenoten. Noemen zichzelf aarzelend 'christen' en als ik dan vraag: Geloof je dan in een God in de hemel die zijn enige zoon Jezus Christus naar ons gezonden heeft om hem te offeren voor onze zonden? is het antwoord al snel, nou ja, nee, zo letterlijk moet je dat allemaal niet nemen, ze geloven alleen dat er 'iets meer' is. Zo'n onderschatting van ons aardse leven vind ik dat! Hoe zo meer?! Is alles om ons heen dan niet groots en wonderbaarlijk genoeg? De evolutietheorie is toch ongelofelijk spannend, mysterieus en meeslepend? Ja maar, er zijn ook zoveel vragen waar de wetenschap geen antwoord op heeft. Nou, let's get to work, zou ik zeggen. Bij deze thema-avonden ook weer:

"In haar columns in NRC Handelsblad schrijft Marjoleine de Vos geregeld over vrijzinnig geloofsleven in een veranderende samenleving. Het Doperscafé gaat met haar in gesprek, onder meer over haar stelling : 'Zonder de poëzie van het geloof is het leven schraler'."

Donder op! Zonder poezie is het leven schraler inderdaad, zonder fantasie, zonder symbolen, rituelen en verhalen. Maar dat hoeft toch niet perse in dat rare keurslijf van een geloof? Bovendien impliceert 'geloven' het toch iets te serieus nemen van die symbolen en rituelen, waarbij het gevaar bestaat dat je de onderliggende menselijke behoeften en waarden uit het oog verliest.

Nou ja, Jet weet wel hoe ik erover denk. Ik geloof ook wel dat het interessante avondjes kunnen zijn hoor. Maar dan ga ik liever naar een Tumult debat, dat verdieping biedt zonder dat mannetje op die wolk erbij.

Tijd is kostbaar

Gisteren om half drie had ik het op het werk helemaal gehad. Ik had mijn werk af, kon echt niks meer verzinnen. Toen ben ik maar naar huis gegaan. Heerlijk extra uurtje thuis. Heb goedgemutst een aantal rotklusjes gedaan, zoals BTW-aangifte en jaarrekening 2004 voorbereiden. Kindertjes opgehaald. Het eten was gelukkig minder een drama dan gisteren. Robin vond de kip wel lekker. Kuno eet opeens nauwelijks meer iets 's avonds, is meer geinteresseerd in grappen maken en spelen met zijn bestek. Na het eten Robin al haar nieuwe bieb-boekjes voorgelezen. Kuno was ondertussen min of meer zelfstandig in Robin's stoel geklommen en was daar met grote frustratie iets aan het doen waar hij eigenlijk te klein voor was. Een ketting maken van grote kralen, het is een systeem waar je enige kracht voor moet zetten en dat lukt hem dus nog niet. Boos gehuil! Robin kon het niet meer aan zien en holde op een gegeven moment naar hem toe om hem te laten zien hoe je het moest doen. Na de demo holde ze weer terug naar mij om het boekje verder te lezen.
's Avonds nog met Roefje een ommetje gemaakt door de wijk. Milde temperatuur, herftsgeur, een beetje naar binnen gluren door verlichte ramen. Voel me altijd erg gelukkig als ik door Oog in Al loop.

...Maar allee, aan het werk, ik ben vroeg opgestaan om XML te doen voor ik naar het werk ga...

P.S. Nu heb ik door waarom Kuno nog zo kaal is: kijk hier!

Prachtige herfstdag!

Vandaag weer zo'n geweldige herfstdag! Wat bof ik toch. Liever dit dan een snikhete zomer. Maar ik heb er schandelijk weinig van genoten. Vanochtend een halve dag gewerkt bij de Luchtverkeersleiding. Op de terugweg om 11 uur notabene toch in de file!
's Middags bij Robin's school langs voor een intakegesprek en daarna gestudeerd. Ik doe een cursus bij de Open Universiteit: XML en Webservices. Vandaag me met XSLT bezig gehouden. Het viel me op dat het onderwerp niet erg diepgaand behandeld werd. Maar ik ben al lang blij, want het tentamen is 8 november en er is nog een hoop stof te verwerken.
Johan is ook met de cursus bezig en vindt het moeilijk te verteren dat ik redelijk makkelijk door de stof heen glij, terwijl het hem erg veel moeite kost om grip te krijgen op weer een nieuw onderwerp. Maar de vergelijking tussen ons gaat mank, want ik ben eigenlijk al 2 jaar bezig om XML onder de knie te krijgen. Ik heb al die inleidingen in die verschillende technieken dus al 1 of meerdere keren gehad.
's Avonds waren de kinderen moe en geprikkeld van de lange crechedag. Kuno weigerde te eten omdat we zijn speelgoed weggelegd hadden voor het eten. Robin vond niks lekker en kreeg opeens weer pijn in al haar pijntjes van het vallen op de creche. Ik heb geen eindeloze tolerantie voor geween. Ik word daar snel gestresst van. Voor iedereen vermoeiend. Maar het naar bed brengen was weer gezellig.
Nu nog fietsen. Bluhh. Weer een uur op die klotefiets. Hoop dat er wat leuks op tv is.