Bijstandsmoeders zijn lui en dom

Om een of andere mysterieuze reden is er ineens besloten de naschoolse opvang de verantwoordelijkheid van scholen te maken. Ik weet niet hoe het zo gekomen is, er zijn voors en tegens. De snelheid waarmee het besluit door de tweede kamer is gegaan verbaasde me in ieder geval. Maar ik ben al lang blij dat het nu iemands verantwoordelijkheid is. De volgende stap is natuurlijk hoe regelen we dat en hoe houden we het goedkoop. Toen is er geroepen dat bijstandsmoeders wellicht bij konden springen met behoud van uitkering. Vorige week in het NRC stonden 3 portretten van bijstandsmoeders die daar niet zo'n trek in hadden. Afgelopen donderdag verscheen daar weer een reactie op met bovenstaande provocerende titel van Jolande Withuis, o.a. columniste van Opzij. Zij verbaasde zich over de werkschuwe houding van de geinterviewde bijstandsmoeders. Die riepen dat ze als ze moesten werken, ze pas om half zeven thuis zouden zijn om dan nog te moeten koken. Jolande Withuis reageerde: Ja, net zoals wij allen dat doen, o.a. om jullie uitkering te verdienen. Zo waren een er nog meer argumenten waar ze korte metten mee maakte. Vooral haar conclusie dat vrouwen het blijkbaar nog steeds heel gewoon vinden zich afhankelijk op te stellen, is het niet van een man, dan wel van de staat, vond ik heel goed. Financiele onafhankelijkheid is een belangrijke verworvenheid, waar vrouwen te lichtzinning mee omgaan. Ikzelf heb dat zeer hoog in het vaandel staan. Het is de reden waarom ik de Oracle-business in gegaan ben. Ik wilde geen inhoudelijk-leuk-baantje-op-het-tweede-plan, waarvan het dan het makkelijkste was om dat maar opzij te schuiven als er kinderen kwamen ofzoiets. Niet alleen voor mezelf, maar ook als goed voorbeeld voor Robin en Kuno. Werk-ethiek is ook een belangrijk iets om aan je kinderen door te geven. Een mede-moeder op de creche vertelde mij eens dat zij en haar man thuis roepen: 'Bah, ik moet weer werken.', dat werk bij hen in het gezin een negatieve bijklank heeft. Dat lijkt me niet zo'n handig voorbeeld. Net zoals ik ook vind dat bijstandsmoeders niet zo'n goed voorbeeld aan hun kinderen geven, als zij niet alles op alles zetten om onafhankelijk proberen te zijn. Begrijp me goed, wie niet kan werken, moet een uitkering krijgen. Het alleen opvoeden van kinderen lijkt me een ontzettend zware taak. Ik vind zeker dat er rekening moet worden gehouden met deze omstandigheden, bij het stellen van eisen aan deze groep. Maar het klakkeloos financieel onderhouden van mensen, puur omdat ze kinderen hebben, is, denk ik, een luxe die we ons als maatschappij niet meer kunnen veroorloven en die individuen zich niet zouden moeten willen veroorloven.

Eerste woordjes

Het wordt tijd voor een lijstje van K's eerste woordjes:

- pappa en mamma (al een tijd natuurlijk)
- mauw voor een poes (ook al weer een aantal maanden)
- boeoe voor een koe (in het begin voor alles met vier benen, nu echt voor koeien)
- ggggg voor een varken
- toto voor auto
- lief gerimpeld neusje voor een konijntje
- smakgeluidjes als hij eten of drinken wil
- blubgeluidjes voor een vis
- Aaah! voor een paard (ben ik nog niet helemaal zeker van dat hij dat bedoeld)
- kakkakkak voor een kip
- kikuh voor een kikker (is nog niet helemaal 100% raak)

Tovermiddelen bestaan....niet

Ik heb al zo'n 2 maanden behoorlijke pijn in mijn rug als ik wakker word. Uitslapen is er niet meer bij en soms word ik al om 4 uur 's nachts wakker van de pijn. Heel frustrerend want je kan er niet zoveel aan doen. Als je van tillen of teveel computeren pijn in je rug krijgt, kan je nog beter leren tillen, of minder achter de pc zitten. Maar slapen? Hoe doe je dat goed of verkeerd? Uiteindelijk hadden Johan en ik bedacht dat een waterbed misschien wel erg zou helpen. Dus Johan is op verkenning gegaan in waterbeddenland. Op de een of andere manier hangt er een beetje een ranzig sfeertje om waterbedden. In de ene zaak stonk de verkoper nogal en hij plofte meteen naast Johan op het bed om hem toe te vertrouwen dat het ook heerlijk 'lepeltje-lepeltje' lag op dit bed. In de andere zaak stond een groot rond waterbed met luipaardprint en een rokende verkoopster ernaast. Allemaal niet zo aantrekkelijk dus, maar je moet er wat voor over hebben. Johan stond al op het punt er 1 aan te schaffen, maar ik wou eerst een nachtje proefslapen bij Renate en Caroline, die er al 5 jaar 1 hebben. Gisteravond was het zover. Zij zijn er erg enthousiast over en ik geloofde er helemaal in. Een heerlijke nacht zou het worden, en niet wakker worden van de pijn! Maar helaas. Het is een heerlijk bed om in te slapen, maar vanochtend was de oude vertrouwde pijn er gewoon weer. Geen tovermiddel. Toch maar naar de fysiotherapeut.

Groot!

Vanochtend samen met R voor het eerst op school geweest. Oh oh oh, wat spannend! R deed er eigenlijk heel cool over, tot 1 minuut voor we vertrokken. 'Ik ga vandaag toch maar niet naar school'. Toch wel natuurlijk, en ze vond het ook hartstikke leuk. Deed erg haar best, stak haar vinger op, beantwoordde vragen van de juf, heel stoer allemaal. Alleen bij het gymen werd de spanning even te veel. Vantevoren kondigde ze al aan niet te willen rennen. In de gymzaal aangekomen waren al een paar kindjes aan het hollen en R holde prompt enthousiast mee. Maar daar voelde ze zich toen ineens heel zelfbewust over, barstte in huilen uit: Ik wil helemaal niet hohohollen!! Even uitgehuild bij mij, ik heb haar verzekerd dat ze ook gewoon mocht kijken, maar daar was de gymles veel te leuk voor natuurlijk, dus we hebben lekker meegedaan, en even later was R met alle andere kindjes verdwenen in het klimrek en stond ik te kijken aan de kant.
Zucht. Ik zou ook wel weer naar de kleuterschool willen hoor. Lekker tekenen en dan aan de juf laten zien wat je getekend hebt. In de kring vinger opsteken en vertellen wat je allemaal in de vakantie gedaan hebt. Buiten regent het, maar binnen wordt er voorgelezen...

Er moet iets meer zijn....

Gisteren een uitnodiging gekregen van Jet om eens op bezoek te komen bij het Doperscafe. Avonden waarop over maatschappelijke thema's op het raakvlak tussen geloof en samenleving wordt gedebatteerd. Het wekte bij mij enige ergernissen op. Ik heb moeite met de geloofshouding van een deel van mijn generatiegenoten. Noemen zichzelf aarzelend 'christen' en als ik dan vraag: Geloof je dan in een God in de hemel die zijn enige zoon Jezus Christus naar ons gezonden heeft om hem te offeren voor onze zonden? is het antwoord al snel, nou ja, nee, zo letterlijk moet je dat allemaal niet nemen, ze geloven alleen dat er 'iets meer' is. Zo'n onderschatting van ons aardse leven vind ik dat! Hoe zo meer?! Is alles om ons heen dan niet groots en wonderbaarlijk genoeg? De evolutietheorie is toch ongelofelijk spannend, mysterieus en meeslepend? Ja maar, er zijn ook zoveel vragen waar de wetenschap geen antwoord op heeft. Nou, let's get to work, zou ik zeggen. Bij deze thema-avonden ook weer:

"In haar columns in NRC Handelsblad schrijft Marjoleine de Vos geregeld over vrijzinnig geloofsleven in een veranderende samenleving. Het Doperscafé gaat met haar in gesprek, onder meer over haar stelling : 'Zonder de poëzie van het geloof is het leven schraler'."

Donder op! Zonder poezie is het leven schraler inderdaad, zonder fantasie, zonder symbolen, rituelen en verhalen. Maar dat hoeft toch niet perse in dat rare keurslijf van een geloof? Bovendien impliceert 'geloven' het toch iets te serieus nemen van die symbolen en rituelen, waarbij het gevaar bestaat dat je de onderliggende menselijke behoeften en waarden uit het oog verliest.

Nou ja, Jet weet wel hoe ik erover denk. Ik geloof ook wel dat het interessante avondjes kunnen zijn hoor. Maar dan ga ik liever naar een Tumult debat, dat verdieping biedt zonder dat mannetje op die wolk erbij.

Tijd is kostbaar

Gisteren om half drie had ik het op het werk helemaal gehad. Ik had mijn werk af, kon echt niks meer verzinnen. Toen ben ik maar naar huis gegaan. Heerlijk extra uurtje thuis. Heb goedgemutst een aantal rotklusjes gedaan, zoals BTW-aangifte en jaarrekening 2004 voorbereiden. Kindertjes opgehaald. Het eten was gelukkig minder een drama dan gisteren. Robin vond de kip wel lekker. Kuno eet opeens nauwelijks meer iets 's avonds, is meer geinteresseerd in grappen maken en spelen met zijn bestek. Na het eten Robin al haar nieuwe bieb-boekjes voorgelezen. Kuno was ondertussen min of meer zelfstandig in Robin's stoel geklommen en was daar met grote frustratie iets aan het doen waar hij eigenlijk te klein voor was. Een ketting maken van grote kralen, het is een systeem waar je enige kracht voor moet zetten en dat lukt hem dus nog niet. Boos gehuil! Robin kon het niet meer aan zien en holde op een gegeven moment naar hem toe om hem te laten zien hoe je het moest doen. Na de demo holde ze weer terug naar mij om het boekje verder te lezen.
's Avonds nog met Roefje een ommetje gemaakt door de wijk. Milde temperatuur, herftsgeur, een beetje naar binnen gluren door verlichte ramen. Voel me altijd erg gelukkig als ik door Oog in Al loop.

...Maar allee, aan het werk, ik ben vroeg opgestaan om XML te doen voor ik naar het werk ga...

P.S. Nu heb ik door waarom Kuno nog zo kaal is: kijk hier!

Prachtige herfstdag!

Vandaag weer zo'n geweldige herfstdag! Wat bof ik toch. Liever dit dan een snikhete zomer. Maar ik heb er schandelijk weinig van genoten. Vanochtend een halve dag gewerkt bij de Luchtverkeersleiding. Op de terugweg om 11 uur notabene toch in de file!
's Middags bij Robin's school langs voor een intakegesprek en daarna gestudeerd. Ik doe een cursus bij de Open Universiteit: XML en Webservices. Vandaag me met XSLT bezig gehouden. Het viel me op dat het onderwerp niet erg diepgaand behandeld werd. Maar ik ben al lang blij, want het tentamen is 8 november en er is nog een hoop stof te verwerken.
Johan is ook met de cursus bezig en vindt het moeilijk te verteren dat ik redelijk makkelijk door de stof heen glij, terwijl het hem erg veel moeite kost om grip te krijgen op weer een nieuw onderwerp. Maar de vergelijking tussen ons gaat mank, want ik ben eigenlijk al 2 jaar bezig om XML onder de knie te krijgen. Ik heb al die inleidingen in die verschillende technieken dus al 1 of meerdere keren gehad.
's Avonds waren de kinderen moe en geprikkeld van de lange crechedag. Kuno weigerde te eten omdat we zijn speelgoed weggelegd hadden voor het eten. Robin vond niks lekker en kreeg opeens weer pijn in al haar pijntjes van het vallen op de creche. Ik heb geen eindeloze tolerantie voor geween. Ik word daar snel gestresst van. Voor iedereen vermoeiend. Maar het naar bed brengen was weer gezellig.
Nu nog fietsen. Bluhh. Weer een uur op die klotefiets. Hoop dat er wat leuks op tv is.