Brood

Sinds een dikke maand bak ik ons eigen brood. Dit vooral uit onvrede met het aanbod bij de Albert Heijn. Het goedkoopste volkoren brood kost daar 1 euro, maar dat is niet erg lekker brood. Bij de Nettorama is wel lekker volkoren brood en wel voor 85 cent, maar daar kom ik niet vaak genoeg, en het is bovendien vaak uitverkocht.
We hebben een broodmachine, dus ik heb al vaak zitten kijken of ik het niet ook zelf kan doen. Nu heb ik die gedachten ook in daden omgezet. Het duurde even voordat het lukte om een goed recept te vinden. En tot dat lukte was het brood nogal volkoren en zwaar op de maag. Maar we hielden vol (met eigenlijk verbazingwekkend weinig gemor van de kindjes, wel constructieve feedback) en nu hebben we wel lekker brood.

400 gr volkoren tarwemeel van de Albert Heijn
50 gr tarwebloem Euroshopper Albert Heijn
1 zakje gist
2 theelepels zout
2 theelepels suiker
2 vermalen vitamine c tabletjes (dit is het voornaamste ingrediënt van broodverbeteraar, en het brood is inderdaad een stuk minder brokkelig, wat malser, als je het toe voegt)
25 gr zonnebloemolie

Per brood kost dit 60 cent (excl. de energiekosten voor het bakken)

Eerst zat ik te stressen over of er wel genoeg brood zou zijn. Het is namelijk lastig plannen, de kinderen eten nu weer eens muesli als ontbijt, en dan weer 3 boterhammen. Bij de lunch zijn er regelmatig vriendjes die mee eten, of onze kinderen zijn er juist allemaal niet bij. Het eigengebakken brood blijft niet heel lang goed, en je hebt niet zomaar een nieuw, als er niet genoeg is. Maar ik heb een aantal rollen Euroshopper volkoren beschuiten als noodvoorraad, en als het brood op is, kan dat aangesproken worden. Maar dat gebeurt eigenlijk weinig.

Eet mij

Let op: op 6 december is er in de Balie in Amsterdam een discussie-avond naar aanleiding van het boek Eet mij van Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen.

"De helft van alle Nederlanders is te zwaar. En meer dan 10% heeft een ernstige vorm van overgewicht, obesitas. Dit kost de maatschappij miljarden euro’s. Maar wie heeft nou de schuld? Moeten dikkerds hun verantwoordelijkheid nemen, gaan sporten en stoppen met hun slechte eetgewoontes? Of is de ongelijke strijd met de voedingsindustrie en al haar suikers en reclames simpelweg niet te winnen? Robert Paques en Tom Compaijen gaan in gesprek met experts en de voedingsindustrie, met dikke en met dunne mensen."

Verder hebben Asha en Ronald een blog waarop ze wetenschappelijke nieuwtjes met dit thema bespreken.

Verplicht leesvoer voor dikkerds en dunnerds!

Weer zo'n superinteressant boek van Asha ten Broeke (met Ronald Veldhuizen dit keer). Ik ben zelf  niet dik (65 kilo bij 1,76 cm), heb wel eens wat zwaarder gewogen (72 kilo), en houdt mezelf scherp in de gaten om dat niet weer te laten gebeuren. Ik weeg mezelf eens per week, en heb duidelijke afspraken met mezelf over hoeveel ik mag eten en wanneer.
Ik vind het onderwerp eten en diëten erg interessant omdat het zo'n groot probleem is. Wie worstelt er niet wel eens met zijn gewicht? En de oplossingen die daarvoor aangedragen worden mogen simpel lijken, maar ze werken niet, kijk maar om je heen. Terwijl de meeste mensen wel erg graag willen afvallen, dus daar ligt het ook heus niet aan.

De boodschap van dit boek is eigenlijk: dik of dun, het zit 'm voornamelijk in de genen. Uit tweelingonderzoek (zelfde genen, apart grootgebracht) blijkt dat 70 tot 80% van het BMI worden verklaard door DNA. Omgeving heeft natuurlijk wel invloed, want als er geen eten is, kun je ook niet dik worden. Vroeger werd lengte bepaald door omgevingsfactoren, bijv. of iemand vaak ziek was geweest, en voldoende te eten had gehad. Tegenwoordig wordt men niet meer zo zwaar ziek, en heeft iedereen voldoende te eten, waardoor verschillen in lengte bijna geheel terug te brengen zijn tot genetische oorzaken. Zo ook, volgens dit boek, met omvang. Er is zoveel eten beschikbaar, overvloedig, voortdurend en goedkoop, dat iedereen zich vol kan eten. Ben je dun? Geluk gehad! Ben je dik? Pech.
Het is wel een heel complex samenspel van veel verschillende genen: efficiëntie van de vetverbranding, dopaminereactie, wilskracht, en de invloed van de omgeving op de genen (epigenetica).

Iedereen die ik spreek over het boek, heeft het moeilijk met het uitgangspunt dat je er zelf niet zoveel aan kunt doen. Ikzelf ook wel. Omdat het me zelf wel lukt om al langere tijd op hetzelfde gewicht te blijven, is de verleiding groot om mezelf daar schouderklopjes voor te geven. Ik kan het toch ook? Waarom een ander dan niet? Maar dat is natuurlijk een niet erg wetenschappelijk en nogal zelfingenomen oplossing voor een veel te ingewikkeld en hardnekkig probleem.
Een ander bezwaar wat wordt geopperd tegen de genetische uitleg van zwaarlijvigheid is dat als je zegt dat mensen er zelf niet zoveel aan kunnen doen, je daarmee iedereen ontmoedigt om het toch te proberen. Wat zou je nog? Zware botten tenslotte, niets aan te doen.

Ik denk dat dit boek hele interessante inzichten geeft, maar zoals ook uit het boek blijkt: het complete beeld is nog niet helder. De genen hebben grote invloed, de omgeving heeft weer invloed op de genen. Je kan wel iets doen. Maar niet wat de meeste mensen nu doen. Namelijk diëten.
Ga nooit op dieet! Dieet werkt niet, en zorgt er bovendien voor dat je lichaam nadien met minder calorieën toe kan, dus dat je sneller weer in gewicht toe neemt. Sporten is gezond voor je, maar helpt niet bij gewichtsverlies. Dus beweeg vooral, maar wees niet gefrustreerd als dat niet tot een slankere taille leidt (vooral van die frustraties kom je anders weer flink aan).

Wat helpt dan wel?

• Je zoveel mogelijk bewust zijn van de verleidingstrucs die de supermarkten en andere voedselverkopers op je los laten. 
• Proberen je eetregels te automatiseren, zodat je niet telkens er beslissingen over hoeft te nemen (wilskrachtmanagement). Dus: neem een boodschappenbriefje mee naar de winkel. Stel jezelf als regel dat je 'Nooit wat lekkers koopt bij een benzinestation'. Of dat '1 keer opscheppen 's avonds voldoende is'. 
• Zorg dat je jezelf zo weinig mogelijk in verleiding brengt door bepaald eten gewoon niet in huis te hebben. 
• Eet van kleinere bordjes, de porties lijken dan toch groot en dat heeft gevolg voor je gevoel van verzadiging.
• Probeer kleine gewoontes te veranderen, dit leidt tot zeer geleidelijk (1 a 2 kilo per jaar volgens het boek) gewichtsverlies, maar uiteindelijk kan je er dan komen zonder te lijden.

En verder. Laten we de stigmatisering van dikke mensen proberen te herkennen en in te tomen. Ik las mijn 5-jarige zoon uit Sjakie en de Chocoladefabriek voor, en was nogal geschokt door de beschrijving van de dikke jongen Caspar Slok: "Caspar Slok, die grote, dikke, hebberige nietsnut. Caspar Slok, zo groot en vies. Zo hebberig, gemeen en kinderlijk." (Diezelfde 5-jarige E heeft er vaak over dat hij niet dik wil worden, en wil daarom bijvoorbeeld geen volle melk drinken. Dat gaat toch wel erg ver. Ik weet nog van vroeger dat we met mijn broer en onze vriendjes wedstrijdjes deden wie de dikste buik had, dat was dus heel cool!)

Andere zeer interessante boeken over deze materie (en beiden ook geciteerd in het boek) zijn:

Wilskracht van Roy Baumeister

Laat je niet volvreten van David Kessler

Effe checken

E (van 5): Geloof jij in de kerstman?
ik: Nee.
E: Ik ook niet. Geloof jij in Sinterklaas?
ik: Uh, ja.
E: Ik ook!! Geloof jij in God?
ik: Nee.
E: Ik ook niet. Geloof jij in monsters?
ik: Nee
E: Ik ook niet. Maar wel in spoken, die bestaan echt!

Zomer van 2013

Nou dat huizenruilen beviel ons dus wel. Dat willen we wel weer. Ergens bij een stad in de buurt, met leuke uitjes, maar wel relaxed een tijdje op dezelfde plek. Nu ergens in Europa, Berlijn, Praag, Kopenhagen.
Vorig jaar hadden we nog nauwelijks ons eigen profiel compleet, we waren nog maar een paar dagen lid van de site huizenruil.com, toen we al ons winnende aanbod uit Washington kregen. Dus we dachten dat het een eitje zou zijn om weer iets te vinden. Maar dat blijkt wat lastiger. We hebben al zo'n 50 verzoeken de deur uit gedaan, en nog niet beet. Hmm. Hopelijk to be continued...

Koop-niets-dag

Gisteravond bleek het ineens een koop-niets-dag te zijn geweest. Dat komt eigenlijk te weinig voor. Ik doe de boodschappen wel zoveel mogelijk in 1 of 2 keer per week, maar meestal moet er nog wel even iets tussendoor gehaald worden, er gaat iemand naar de kapper, de auto wordt volgetankt, de pianoles moet nog betaald, enz. enz. Maar gisteravond besefte ik dat er niets uit gegaan was. Leuk. Vaker proberen voor elkaar te krijgen.
De officiële koop-niets dag is dit jaar op zaterdag 24 november. Ja, dat komt natuurlijk niet handig uit met Sinterklaas, maar wie weet toch wel leuk om te proberen.

Rework

Ik loop al lang rond met het idee een businessje op internet op te starten. Iets verkopen lijkt me leuk. En na een recensie van Econowiser, heb ik dit boek dus maar gelezen. Het is een prettig boek, omdat het je toestemming geeft om het op je eigen manier te doen. Gedetailleerde lange termijn plannen wordt bijvoorbeeld omschreven als onnodig, omdat je op langere termijn gewoon niet kunt plannen. Klein beginnen en zuinig aan doen, zijn natuurlijk ook verstandige tips. Verder leest het boekje erg makkelijk en biedt ook wel inspiratie. Prima leesvoer voor een verloren uurtje dus.

Hypotheekvrij

Leuk boek van journalist Gerhard Hormann, die bezig was een tweede huis te kopen, terwijl hij merkte dat hij eigenlijk meer rust in zijn hoofd zocht, en dat die niet zat in meer schulden, maar in een weg uit de schulden. Hij ging met zijn gezin bezuinigen, stopte met het kopen van spullen, bleef een jaartje thuis op staycation (lijkt me heerlijk!), en loste uiteindelijk het aflossingsvrije deel van zijn hypotheek af.
De voornaamste boodschap van het boek is: denk erover na! Zorg dat je weet wat voor hypotheek je hebt, en bedenk wat je daarmee wilt.
J. en ik zijn er al een tijdje mee bezig, we hopen over een jaar of zeven onze hypotheek afgelost te hebben (als alles mee zit,wat als eigen ondernemer lastig te plannen is). De mindset in het boek is dus niet nieuw, toch wel weer goed om te lezen. Het bezuinigen is niet altijd makkelijk, en het is goed om de boodschap dan vele malen herhaald te lezen. Een beetje zoals naar de kerk gaan voor gelovigen, die kennen het hele verhaal van die bijbel zo langzamerhand ook wel lijkt me, maar gaan toch wekelijks naar de kerk om zich er weer mee te laten doordrenken. Voor zuinig leven/consuminderen bestaat geen kerk, dus lees ik er maar veel over op internet (Mr Money Mustache, Econowiser, Spaarcentje) en in boeken. Ik ben door het bezuinigen wel laconieker geworden tegenover de crisis. Ik weet wat we uitgeven, weet ook waar we nog flink op zouden kunnen bezuinigen, en weet ook dat daar uiteindelijk het geluk niet in zit.

de Clubjescarousel

We wonen in de stad, en dat is fijn, want daar zijn veel mogelijkheden voor kinderen. Toneelspelen, schermen, schaatsen, capoeira, paardrijden, rugby, honkbal, keramiek, verzin het maar, je kan er hier 'op'.
Veel mogelijkheden, dus altijd wel iets leukers te bedenken als je eens in de regen moet voetballen, of het een keer niet Super Leuk is op scouting. Dus wordt er volop gewisseld van clubjes. Ik heb daar als moeder vanaf het begin mee geworsteld, en ik kan niet zeggen dat ik er een goede oplossing voor gevonden heb.  R. is de ergste, die wisselt elk jaar. K. is iets honkvaster. E. is nog klein, dus daar heb ik nog hoop.

Toch heeft hij ook een nieuwe sport bedacht, en daar zijn we afgelopen zaterdag gaan kijken: Judo! Een stuk of twintig 5-jarigen die dartelden door de gymzaal. Mijn idee dat kleuters en puppies toch best wel veel op elkaar lijken, werd weer erg bevestigd. De meester bracht het allemaal erg theatraal, en het was wonderbaarlijk hoe goed de kinderen dat ook na wisten te doen. E vond het heerlijk, een uur lang stoeien, wat is er geweldiger? Hij hield nauwlettend in de gaten hoe alles moest, en deed erg zijn best op een 'mooie judozit'. 's Avonds bij het naar bed gaan verzuchtte hij: 'Ik wil Judo-meester worden...'. Nou wie weet, hopelijk houdt hij het in ieder geval een paar jaar vol.